Vroeger ben ik veel beledigt en gekwetst geweest. 
Maar ik was ook een heel makkelijk meisje, en goed gelovig, ik luisterde naar iedereen.

Maar sinds ik getrouwd ben en ik heb 3 prachtige kinderen, ben ik veranderd in mijn doen en later.

Maar door alles heb ik het gevoel dat ik niet word geaccepteerd ondanks ik goed mijn best doet.

Ik vind dit een lastig iets om te bespreken met mensen. Maar iedereen is anders en niet iedereen is het zelfde.
Maar ik ga wel proberen om het bespreekbaar te maken.

Sommige mensen kunnen je wel vertellen dat ze je wel accepteren en dat je erbij hoort. Maar als het eenmaal is gezegt
dat je bijv niet word geaccepteerd of dat je er niet bij hoort, of dat je voor altijd mag oprotten. Is die tekst niet echt geloofwaardig.

Je zit niet lekker dan als je met die mensen alsnog zit. En raak je gespannen hierdoor.

Het gaat bij mij om lichaamtaal die iemand je geeft, afstand houden, niet tegen je praten, doen alsof je niet bestaat.

Mensen weten niet dat ik al een tijdje met dit gevoel rond loopt omdat ik er niet mee te koop loopt.

Maar de mensen die dichtbij mij zijn zoals Daan, mijn moeder en mijn oma, en mijn buurvrouw Denise  weten dit dus weer wel van mij.

En die weten hoe ze hiermee overweg moeten, ookal vinden ze het af en toe moeilijk.

Want ik sluit me op dat moment van iedereen af, ik ben stil.

Maar heb ook steun aan die mensen want ze weten aan me als dit gevoel te erg word dat ik moet praten met ze.
En daar luister ik wel naar.

Maar uiteindelijk leer je er mee omgaan. En loop je met een rechte rug langs die mensen heen maar het heeft tijd nodig.
Want die mensen die je pijn en verdriet doen met woorden etc zijn het niet waard.

Ik ben gelukkig met mijn gezin, mijn vriendschap, en mijn familie. En ga alleen met de personen om die mij wel accepteren hoe ik ben.