Heel veel mensen wisten nog niet dat ik zwanger was in februari 2018, we begonnen heel vrolijk de dag toen we er achter kwamen dat we in verwachting waren van ons 2e baby, maar helaas paar dagen na de 1ste afspraak van de verloskundige ging het helemaal mis.
Mijn man moest die dag werken. Hij wilde vertrekken naar zijn werk terwijl ik op de wc zat en hem keihard riep, ik zei tegen hem SCHAT ik verlies bloed.
Ik wist natuurlijk meteen dat dit allemaal niet klopte maar ik wilde mijn gedachten er niet opzetten dat het mis kon gaan.
Mijn man belde zijn werk dat hij niet kwam werken vandaag vanwege prive omstandigheden, en ik belde de verloskundige op om 7 uur sochtends. Maar ik mocht pas om 9 uur naar het ziekenhuis voor de controle. Mijn man belde zijn moeder om te vragen of zij wilde rijden en bij onze zoon wilde blijven in de wachtkamer.
9 uur in april en die tijd en maand vergeet ik nooit meer .. Wij kwamen aan in het ziekenhuis op de mama en kind afdeling.
De verloskundige zei van ga maar liggen, mijn man en ik hielden elkaars handen vast en ik keek hem aan want ik wilde het niet zien.
Na de controle zei de verloskundige tegen ons dat dit inderdaad een miskraam is en dat het kindje al met 4 weken was gestopt met groeien.
De tranen gleede over onze wangen heen en we waren er stuk van.
De dagen erna was ik niet alleen, mijn zusje en oma kwamen steeds een dag naar mij toe. En het verwerkingsproces was in werking gezet.
2 dagen nadat we wisten dat we een miskraam kregen moest ik naar de wc, mijn man gelukkig al thuis en ik was keihard aan het huilen. Toen kwam mijn man vragen aan mij wat er was. Ik zei tegen hem dat het kindje weg is. En dat is 1 harde klap voor je als dat gebeurd.
We hebben het zakje van de innieminnie baby begraven met een plantje er boven op, en dit was onwijs goed voor mijn verwerking.
Ik weet wel als je zoiets meemaakt dat je de verwerking van het verlies niet alleen moet doen maar samen, ik en mijn man zijn hierdoor wel sterker van geworden. En je vergeet het nooit ondanks je al een klein wondertje heb lopen door je huis heen.
Mijn ervaring hiervan was:
Ik vond dit een pittig tijd maar je moet sterk zijn. Want je heb nog een kind rondlopen en die heeft een sterke moeder nodig.
Maar wat ik wel weet is dat je de mensen van wie je houd altijd om je heen heb, en dat je altijd kan huilen bij hun in de armen of praten als er iets is.
Maar de kleine baby zullen wij hier nooit vergeten
